Toen ik in verwachting was van onze dochter, merkte ik heel duidelijk dat de transformatie die nodig was niet alleen fysiek van aard was. Pijnlijk duidelijk werden de momenten waarop ik tot dan toe anderen over mijn grenzen had laten gaan. Alles in mij schreeuwde het dan uit: ‘Dit niet meer!’ en ik kon niet anders dan hiernaar handelen. Lastig, confronterend maar ook heel belangrijk. Ik begon te leren om voor mezelf te gaan staan.

Voor mijn kind en dus voor mezelf zorgen

Waarom nu opeens dan wèl voor mezelf staan? Omdat ik voelde hoe patronen die niet bijdroegen aan mijn welzijn, niet meer alleen mijzelf raakte, maar ook het ongeboren kind dat ik in mij droeg. De totale verwevenheid met dat mensje voor wie ik nu volledig verantwoordelijk was, maakte dat ik er niet meer omheen kon: zorgen voor mijn kind betekende in de eerste plaats zorgen voor mezelf. En dat betekende ook dat het tijd was om oude patronen te gaan doorbreken. Mijn emoties niet meer wegslikken omwille van de ‘harmonie’. Aangeven wat voor mij wel en niet oké is binnen de relaties met mensen om mij heen. Het risico durven lopen om afgewezen te worden. Vertrouwen op mijn innerlijke kracht en intuïtie, onvoorwaardelijk.

Ook kwamen er veel emoties los, die ik – zo realiseerde ik me pas tijdens mijn zwangerschap – al lang had onderdrukt. In de kwetsbaarheid en totale overgave die ik ervoer nu ik zwanger was, kwam alles aan het licht wat binnen in mij leefde. Niet alleen dat nieuwe mensje dus, maar ook verouderde beschermingsmechanismen, onderdrukte emoties en zelfs ‘verstrikkingen’ in het familiesysteem waarvan ik deel ben, tot vele generaties terug.

De zwangerschap confronteerde me bovendien met de enorme kwetsbaarheid van het leven en de angst die dat bij mij opriep. Het bracht ook weer de pijn en het verdriet naar boven van de miskraam die ik eerder meemaakte, en de lange tijd van afwisselende hoop en teleurstelling die daarop volgde. Zal alles wel goed blijven gaan met deze zwangerschap? Zal mijn baby gezond geboren worden? In wat voor wereld zal zij moeten leven, met zoveel dreiging rond ecologische en sociaaleconomische systemen die in verval zijn? Ik wist niet dat ik zoveel angst kon ervaren…

Leren vertrouwen op het leven

En ik vroeg me af: hoe zit het eigenlijk met mijn vertrouwen in het leven, met mijn vermogen om me werkelijk te kunnen overgeven aan de stroom van het leven, welke kant het ook op stroomde, en het vertrouwen in mijn veerkracht? Daar was nog heel wat in te ontdekken, leerde ik! Dat proces ben ik vol aan gegaan, door goed naar mezelf te gaan luisteren, dieper te kijken, goed te blijven ademen bij alles wat ik tegenkwam en door coaching en opstellingenwerk te doen. Een leerproces dat natuurlijk niet ophield na de zwangerschap, maar dat voor mij in ieder geval heel duidelijk in gang werd gezet tijdens mijn zwangerschap!

Ben jij in verwachting? En heb je behoefte aan professionele begeleiding in het transformeren van het oude naar het nieuwe en van angst naar vertrouwen? Of heb je een kinderwens en worstel je met alle gevoelens en gedachten die hierbij komen kijken? Ik nodig je graag uit om eens een kijkje te nemen bij mijn aanbod voor aanstaande moeders!