Op een warme zomerdag afgelopen juli deed ik mee aan het evenement ‘Free Hugs’ in Maastricht. Behoorlijk ‘out of my comfort zone’… zomaar vreemde mensen op straat aanspreken en hen een knuffel aanbieden?! Het idee alleen al zou me een paar jaar geleden wat al te gedurfd hebben geleken. ‘Daar zit toch niemand op te wachten?! Wat als ze me negeren, afwijzen? Wat als ik iemand die niet lekker ruikt een knuffel moet geven? Of iemand die ik normaal gesproken liever zou mijden?’

Nu ging ik echter deze ludieke uitdaging volledig aan. Ik heb ondertussen geleerd dat het leven pas echt geleefd wordt wanneer je ietsje buiten je comfort zone durft te stappen. Dus: op een zaterdagmiddag liep ik gratis knuffels uit de delen in de volle winkelstraten van de stad die ik zo goed ken.

Eng? Ja! Leuk? Ja!!! Klopte er iets van de gedachten die me eerder wellicht zouden hebben tegengehouden? Nee! Het was super hoe de knuffels van mij en mijn mede-knuffelaars met groot enthousiasme ontvangen werden. En ik ontdekte een spontaniteit en energie in mezelf die ik nog niet vaak eerder ervaren had.

Ik besloot dat ik een stukje van deze ervaring wilde meenemen in het dagelijks leven.

Wat ik op dat moment niet had kunnen vermoeden was dat ik dit ook in mijn werk als onderzoeker zou kunnen ervaren. Onderzoek doen (interviews en focusgroepen houden, bijeenkomsten observeren, verslagen schrijven, etc.) associeerde ik niet direct met de manier waarop ik me kon verbinden met mensen door middel van ‘free hugs’ op een zaterdagmiddag in de stad.
Wel een beetje professioneel blijven, toch…?

Afgelopen maandag interviewde ik een oudere dame in een verzorgingshuis. Ze vertelde met grote openhartigheid over zware gebeurtenissen in haar leven. Iets waar ze tot nu toe nog nauwelijks met mensen over gesproken had. Incest, vijftig jaar lang mishandeld door haar man, nooit haar mond mogen en durven open doen…
‘Ik heb nooit liefde ervaren. Niemand gaf mij ooit een compliment of een knuffel. Ik mis dat zo ontzettend. Nog steeds.’
Ik voelde direct de neiging opkomen om even een arm om haar heen te slaan, maar duwde dat gauw weg. Ik was immers aan het werk als onderzoeker. En misschien zou ze dat helemaal niet op prijs stellen? Bovendien, dit was toch die enigszins nukkige en boze mevrouw die iedereen op afstand leek te houden?

Woensdag was ik weer even terug bij haar om het interviewverslag aan haar voor te lezen. Weer vertelde ze me over hoezeer ze liefde mist.
‘Ze zetten me dan neer, daar beneden in de zaal, aan een tafel. Schuiven me aan. En dat is het dan. Ze zien mij niet als persoon. Gewoon eens een knuffel, dat mis ik zo.’
Dit keer konden alle tegenwerpingen in mijn hoofd me niks meer schelen. ‘Mag ik u dan misschien even een knuffel geven?’

Een verbaasde, verraste blik… een brede glimlach, een volmondig ja. Ik stond op, ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen. Ik voelde haar smelten in mijn armen, ze drukte haar gezicht tegen mijn hals, en ze ontving. En ik gaf, en ontving. Zij gaf, en ontving. Het enige wat nog overbleef was diepe verbinding en dankbaarheid.

Waar in jouw leven kan jij besluiten om jezelf niet langer tegen te houden om gehoor te geven aan de impulsen van je hart, of je nu op je werk bent of in je privéleven?