‘Het is gewoon helemaal weg!’ zegt hij, terwijl hij me met een licht verwonderde blik aankijkt. Een belemmerend en continu drukkend gevoel van ‘moeten’, van ‘niet goed genoeg zijn’. En daarmee samenhangend een patroon van altijd maar hard werken en weinig ruimte geven aan vrijheid, creativiteit en spontane acties.

We hadden er in de afgelopen twee sessies mee gewerkt via systemische werkvormen (een tafelopstelling en een opstelling met vloerankers) en dat had al veel inzicht en rust gegeven. Vervolgens werd het mogelijk voor hem om zich rechtstreeks vanuit zijn bewuste Zelf te gaan verbinden met het deel van zichzelf dat altijd zo hard aan het werk was. Vanuit zijn onderbewustzijn kwamen moeiteloos de antwoorden en beelden op de vragen die hij dit deel stelde, en ik hielp hem om dit deel te laten ontspannen en lasten (die vanuit vele generaties bleken te zijn doorgegeven) te gaan loslaten. En sinds deze sessie is het zware gevoel waar hij zijn hele leven al mee worstelde, zoals hij het aangaf ‘gewoon helemaal weg’. Prachtig om in de daarop volgende paar sessies terug te horen hoeveel kwaliteiten en inspiratie sindsdien ruimte krijgen in zijn leven.

Wonderlijk? Ja! Onmogelijk? Nee!
Ik prijs me gelukkig met dit werk, waarin ik dit soort ‘wondertjes’ op dagelijkse basis meemaak. Er wordt ook wel gezegd: een wonder is een verschuiving in perspectief (uit ‘A Course in Miracles’). Een innerlijke verschuiving van je blik en ervaring waardoor het grotere plaatje zichtbaar en voelbaar wordt. Dit beeld helemaal aankijken werkt bevrijdend.

En om vanuit dat grotere plaatje oude ballast daadwerkelijk te kunnen loslaten is er nog iets anders nodig behalve aankijken. En dat is om het bewust aan te pakken en te accepteren dat het er is. Het als het ware òp je open handen te leggen in plaats van het met gesloten vuisten proberen weg te duwen. What you resist, persists…

Om de metafoor van de grote lenteschoonmaak even te gebruiken: mijn kledingkast heeft nogal de neiging om in de loop van de winter dicht te slibben met onordelijke stapels kleding. Ook deze lente is het weer de hoogste tijd om orde op zaken te stellen in mijn kledingkast. Niet perse het leukste klusje, maar het resultaat gaat me zeker voldoening brengen! En ik weet wat ik te doen heb…geen wishful thinking dat ik morgenochtend zomaar een ‘Marie Kondo-opgeruimde’ kast aantref. Niet nog meer kledingstukken er bovenop proppen om de bestaande wanorde niet meer te hoeven zien.

Maar accepteren dat het er is. Die kastdeur wijd open zetten, alles eruit vegen, en stuk voor stuk de kledingstukken oprapen en vastpakken. Bekijken en voelen: past dit nu nog (bij mij en bij het seizoen). Wat mag weg (in dankbaarheid)? Wat mag blijven? En de acties nemen die daarbij passen. Naar de kringloop, de zolder, en netjes op stapeltjes waar ik blij van word!

En jij? Welke opgehoopte ‘stapeltjes’ ga jij aankijken, vastpakken en helemaal loslaten deze lente?