Een oordeel over een ander?

Ik kon het eigenlijk maar slecht verkroppen… met de beste bedoelingen had ik naar haar uitgereikt en ik kreeg de deksel op de neus. Voelde me afgewezen en niet begrepen.

En ik merkte dat ik haar helemaal niet meer zo leuk en aardig vond. In eerste instantie deed ik mijn best om dit oordeel te negeren, toen om het oordeel te verminderen door begrip voor haar perspectief te hebben. Rationeel lukte dat wel een beetje. Ik zag waar zij vandaan kwam en wat voor haar ‘waar’ was in deze situatie.
Maar in mijn lichaam bleef het broeien, duwen, en drukken ter hoogte van mijn hart.

Wat was dit toch? Irritatie dacht ik eerst. Boh, wat irriteerde ik mij enorm aan haar! En boos was ik eigenlijk ook wel. Boos? Woedend eigenlijk! Zag ze dan niet wat mijn intenties waren?! Woedend? Of wacht, zat er nog iets anders? Ooooo…. wat een stroom van verdriet was daar opeens! Oud verdriet en heel bekende tranen.

Dit ging niet over haar, hier en nu. Het ging over mijn pijn, van vroeger, van dat 10-jarige meisje, in relatie tot een heel andere persoon in mijn leven naar wie ik uitreikte maar door wie ik mij niet aangenomen voelde. Ik liet het nu maar stromen, die tranen en dat verdriet. Ik wist niet dat dit er zat. Het oordeel, de irritatie en de boosheid kende ik wel. Dat was makkelijker om te voelen en om aan vast te houden, dacht ik. Het verdriet, nu eindelijk bevrijd, leek me eerst even helemaal te overspoelen.

Maar al heel snel ontstond er een andere ervaring: ik werd niet overspoeld, ik werd schoongespoeld! De druk op mijn hart verdween, ik kon weer ademen.

Mijn oordeel over deze ander bleek een opening naar het erkennen van eerder niet-erkende pijn in mijzelf. Door ruimte te geven aan wat er werkelijk in mij leefde, kon ik het oordeel over haar loslaten. Niet door te rationaliseren, te negeren of zogenaamd ‘spiritueel’ mild en zonder oordeel besluiten te zijn. Maar door de weg naar binnen te volgen. En echte mildheid, voor mezelf èn die ander, van binnenuit naar buiten te laten stromen.

In de sessies die ik begeleid komt voor mijn cliënten regelmatig aan het licht waar oordelen nog in de weg zitten om nieuwe mogelijkheden voor zichzelf te creëren. Het gaat dan vaak niet alleen over oordelen over anderen, maar ook over oordelen over de huidige situatie of over zichzelf. In plaats van rationeel en cognitief in gesprek te gaan over die oordelen om ze te ontkrachten, zoeken we samen juist de kern van het oordeel op. We gaan naar daar waar het oordeel zich in volle kracht wil tonen. Dat kan een spannende plek zijn om naar toe te gaan, gevuld met (oude) emoties. Toch zie ik het keer op keer gebeuren in mijn sessies: dappere mensen die hun oordelen recht aan durven te kijken, inclusief alles wat daarin mee omhoog komt. En dan gebeurt er iets heel moois. De energie verandert direct, ik zie hoe mensen weer beginnen het leven volledig in te ademen en aan te nemen, hoe ruggen en schouders als vanzelf rechter komen te staan, ogen weer gaan stralen, en levenslust en zelfvertrouwen terugkeert.

Ware transformatie van oude pijn: dat is het prachtige potentieel dat elk oordeel in zich draagt.